Od Vanessy

- Jadę do John'a!

- Nigdzie się nie wybierasz młoda panno!

- A właśnie, że tak! Nikt mnie nie rozumie! Dziadek wyjechał tak samo jak John! Nikt nie wie co ja czuję!

- Vanessa!- mama nie mogła tego znieść, a reszta rodziny siedziała, wiedzieli, że nie ma co.

- Nie, mamo! Jadę do John'a

- A kto się tobą zaopiekuje w czasie podróży?! Przecież my pracujemy, a twoje rodzeństwo nie jest pełnoletnie!

- Mam Fiamma!

- To ptaszysko Ci nie pomoże! To tylko towarzysz!

- Tylko... tylko towarzysz?! Tylko towarzysz?! To on był przy mnie! On mi pomagał!- wrzasnęłam. Poczułem jak zaczynam lewitować.- Wy nic nie robiliście!

- Vanesso Miller!

- Nie! Jadę do John'a!- krzyknęłam, opadłam na ziemię, zabrałam plecak i wybiegłam.

- Van!- usłyszałam z tyłu Aarona.

- Vani wracaj!- wydarła się Aleksa. Nie słuchałam ich, tylko połączyłam się z Fiammą. Moję różowe kłaki stały się koloru błękitnego. Byłam coraz dalej od domu.

*Miesiąc później*

Minął miesiąc, a ja dalej idę do tego miasta. Nie mam pieniędzy, wszystko wydałam. Minęłam już lasy, wsie, kolorowe polany i rozciągające się łąki. Korzystałam z autobusów, metra, czasem nawet z autostopów. Fiamma mnie wspierał, rozmawiał ze mną, teraz też siedzi na moim ramieniu i opowiada swoje wymyślne historie.

- Fiamma?

- Tak Skarbie?

- Miałeś mnie tak nie nazywać!- pociągnęłam go delikatnie za nóżkę, a on zaskrzeczał.- Polecisz na zwiady?

- Dobra, dobra...- wzniósł się na kilkanaście metrów w górę.- Miasto! Miasto!- krzyknął i wrócił do mnie.

- To miasto?

- Tak!- zaczęłam biec jak szalona. Uśmiech malował mi się na twarzy. Po kilku minutach otaczały mnie krzyki ludzi, warkot samochodów i ogólny chaos. Teraz wystarczy znaleźć ten adres. Powypytywałam ludzi, którzy byli niezbyt mili. Na szczęście znalazła się pewna starsza pani, która z chęcią mi powiedziała gdzie jest ta ulica. Podziękowałam jej, a uśmiech nie zchodził mi z twarzy. Dom John'a znajdował się blisko. Szłam uliczkami wymijając sklepy, restauracje i tym podobne. Stanęłam przed wielkim domem. Podeszłam do drzwi i zaczęłam pukać. W końcu usłyszałam jak ktoś je odklucza. Otworzyły się, a ja ujrzałam mojego starszego brata. Rzuciłam się na niego, wtuliłam w jego pierś i ścisnęłam jego koszulę.

- John... znalazłam Cię, w końcu...- uśmiechnęłam się i poczułam jego silne dłonie, które mnie objęły. Tak bardzo kocham te dłonie, to one mnie podnosiły i obkręcały. Tak, John bardzo często się ze mną bawił, podnosił mnie, podrzucał, czasem nawet szedł ze mną do kina na głupie filmy.

John?